Jestem Doktorem. Samotnie podążam przez życie swoim Tardisem, pomagam ludziom, i żyję według własnych zasad. Mam niewielu towarzyszy w swojej ciągłej tułaczce, ponieważ bardzo trudno o kogoś o podobnych poglądach. Niełatwo jest się domyślić, że dzieje się tak dlatego bo trudno namówić zwykłego, przyziemnego człowieka, aby stał się częścią głupiego szaleństwa. Moi przyjaciele nie zgadzają się z moimi poglądami co jest dla mnie całkowicie zrozumiałe. Po wielu krytykach, zdałem sobie sprawę z tego że nikt nie jest do mnie podobny, bo wzorzec mam w Doktorze. Mam też moją niespokojną rzekę, wspaniałą melodię, moją River Song, której piękna nie można ująć w słowa. Chcę napisać o niej artykuł, lecz po prostu brak mi słów. A moja miłość, moja Tardis, nie jest jeszcze zbudowana, jej matryca i serce znajdują się w moim mózgu, i czasem uwalniają w postaci energii regeneracyjnej.
Czas na najważniejsze wydarzenie dnia. Otóż kupiłem notatnik, i założyłem własny "Dziennik Rzeczy Niemożliwych". Zamieszczam w nim obrazy które kłębią się w moim umyśle, postacie, rzeczy, zdarzenia. Postanowiłem robić to w sposób obrazowy, bo jest to najlepszy sposób wyrażania, a przy okazji mogę się nauczyć dobrze rysować. Tytułowe ilustracje umieszczam poniżej. Oby moje starania były jak najlepiej rozumiane, będę miał wtedy namiastkę szczęścia.
